Przejdź do zawartości

Johann Gropper

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johann Gropper
Kardynał diakon
Ilustracja
Kraj działania

Święte Cesarstwo Rzymskie

Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1503
Soest

Data i miejsce śmierci

13 marca 1559
Rzym

Miejsce pochówku

Santa Maria dell'Anima

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kreacja kardynalska

20 grudnia 1555
Paweł IV

Kościół tytularny

S. Lucia in Silice

Johann Gropper (ur. 24 lutego 1503 w Soest, zm. 13 marca 1559 w Rzymie) – katolicki teolog, kanonista, przeciwnik reformacji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1516 studiował w Kolonii filozofię i prawo, w 1525 uzyskał doktorat z prawa. Prawdopodobnie w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1526 r. został kanclerzem arcybiskupiego księstwa kolońskiego, w 1525 oficjałem kanonika Hermana z Neuenahr, w 1527 scholastykiem St. Gereon, w 1529 był przez krótki czas profesorem prawa na uniwersytecie w Kolonii, w 1532 kanonikiem, w 1533 scholastykiem a wreszcie w 1543 dziekanem kapituły w Xanten, a także tamtejszym proboszczem. Od 1547 był prepozytem i archidiakonem bońskim.

W 1529 brał udział w sejmie Rzeszy w Spirze, a w 1530 w sejmie w Augsburgu jako przedstawiciel biskup Münsteru. Był związany z Erazmem z Rotterdamu i uważany za jednego z jego zwolenników.

Przyczynił się do reformy i usprawnienia świeckiej administracji księstwa arcybiskupiego Kolonii i kodyfikacji praw krajowych tego księstwa. Zorganizował synod prowincjalny w Kolonii, który odbył się w marcu 1536. Wydając drukiem jego statuty, dołączył do nich opracowaną przez siebie Formula Visitationis która była cenną pomocą dla wizytatorów, zwłaszcza w obliczu szerzącej się reformacji oraz Enchiridion christiane institutionis, rodzaj podręcznika nauki katolickiej, który był źródłem inspiracji dla przedtrydenckiej odnowy Kościoła. Zbliżał się w nim do luterańskiej nauki o usprawiedliwieniu, jednak odrzucał naukę o powszechnym kapłaństwie broniąc tradycyjnego nauczania o 7 sakramentach i bronił prymatu papieskiego.

Przeprowadził reformy w arcybiskupstwie chroniąc je przed reformacją i sekularyzacją. Zalecał wizytacje w parafiach. Wskazywał na konieczność większej gorliwości wśród duchowieństwa, jako najlepszy środek reformy; wydał w tym celu Libellus piarum precum.

Wspólnie z Juliusem von Pflugiem brał udział w 1540 w dysputach teologicznych w Hagenau i na sejmie w Wormacji. Od 1540 wspierał wysiłki cesarza Karola V zmierzające do zawarcia ugody z reformatorami na sejmach Rzeszy w Wormacji, Ratyzbonie w 1541 i Augsburgu w 1548 r. Był zwolennikiem kompromisu z nauką Marcina Lutra i Filipa Melanchtona. Miał znaczy wpływ na redakcję Interim augsburskiego.

W lutym 1542 prowadził wraz z Martinem Bucerem rozmowy o reformach w arcybiskupstwie kolońskim. Jednak gdy będący zwolennikiem reformacji Bucer otrzymał zalecenia od arcybiskupa Hermana Wied by wygłosić ewangelickie kazanie w katedrze w Bonn, stał się przeciwnikiem Bucera. Gdy w 1543 r. arcybiskup koloński Herman Wied chciał wprowadzać reformacje w księstwie biskupim i zaprosił do Kolonii Filipa Melanchtona i innych ewangelickich teologów zdecydowanie się temu sprzeciwił i przy pomocy kapituły doprowadził do wygnania ewangelickich kaznodziejów oraz do złożenia arcybiskupa z urzędu w 1546 r. Następnie przy pomocy jezuitów prowadzi rekatolizację biskupstwa.

Szukając kompromisowych formuł w odniesieniu do teologii protestanckiej sformułował naukę o podwójnym usprawiedliwieniu, która została w 1546 odrzucona przez Sobór Trydencki. W 1552 brał udział w obradach tego soboru jako teolog. W 1555 Paweł IV kreował go kardynałem. Gropper początkowo odmawiał przyjęcia tej godności, ale ostatecznie papież zmusił go do zaakceptowania tej promocji[1].

Ostatnie miesiące życia spędził w Rzymie, podejrzewany o herezję. Mimo śledztwa prowadzonego przez inkwizycję, stał się nieoficjalnym doradcą papieża w sprawach niemieckich. W tym czasie zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Hozjuszem. Na jego pogrzebie mowę żałobną wygłosił sam papież Paweł IV.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ludwig von Pastor: History of the Popes. T. 14. Londyn: 1924, s. 183–184.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]